Küçük Bir Kız Çocuğuyum Şiiri - Ufuk Güney

Acıları içine birer birer çeken küçük bir kız çoğuyum
Elimde bezden bir bebek oyun oynuyorum anlamsızca
Hayaller kuruyorum haftalar aylar yıllar boyunca
Pembe hayallerimin ulaşılmaz düşlerinde kaybolmak
İstiyor olsamda kaybolamıyorum tos pembe dünyamın
Çaresiz kimsesiz kalmış meçhul karmaşık yollarında.

Kimi zaman anneme kızıyorum kimi zaman kendime
Dirhem dirhem hayat canımdan can alsada
İnadına yaşıyorum inadına hayatı seviyorum
Biliyorum acıları yaşamak benim kaderim olsada
Elbet gün gelecek hayat banada gülecek
işte o anda kadere inat bende haykırarak inadına gülecem.

Ellerim küçücük olsada yüreğim ise öylesine büyükki
Acılarla çilelerle yaşamayı öyretmiş olsada hayat bana
Kimse bilmeden görmeden sessiz sakin hıçkıra hıçkıra
Gülmeyi özlesemde ufacık şeylerle mutlu olmayı
Öğretti bana hayat nefes almayı acı çekmeyi hayal kurmayı
En güzelide çocuk olmayı buz kesmiş ellerimi.

Annemin sıcacık koynunda ısıtmayı özlüyorum
Ben kimim neyim diye kendime saçmaca sorular sorsamda
Dönüp dolaşıyorum aynı çıkmaz sokaklara çıkıyor ömrüm
Ben beni kaybetmiş bir haldeyim çoçuksu yüreğimi yanıma alıp
Düşler sokağının gece bekçisi olarak çocuksu hayallerimin
İsimsiz kahramanı olmuşum. kimse bilmeden görmeden.

Küçücük bedenimle tüm dünyayı sırtlamışım
Şunu anladımki ben acılarla yaşamayı ögrenemesemde
Kendime bir dünya çizip içinde düşler kurup
Hayaller ülkesinin prensesi olamasamda
Kendi hayatımın isimsiz kahramanı olmuşum...