Küçük Bir Gece Masalı

Takvim yaprakları
21 Ocakta ısrar ediyordu
yelkovan ve akrep
“4”ün sınırları içinde
geziniyordu.
Gecenin sessizliği ve karanlığı
yerini
sabahın,
küçük seslerine ve
kör ışıklarına bırakmıştı,
soğuk bir kış günüydü,
dondurucu bir ayaz
homurdanıyordu.

Oysa
hiç bir ısı aracı bulunmayan
odanın içi sımsıcaktı,
o saate kadar gözlerini kırpmamış iki insan,
uykusuzluktan ve yorgunluktan
zorlaşan vücut hareketlerine
aldırmaksızın,
göz pınarlarından
boşalan yaşlara yol vermişlerdi.

Dışarıda esen
ve ilikleri titreten rüzgara
inat
bu iki insan arasında
kavurucu bir
rüzgar esiyordu.
sanki ikisi tek insandı
da
o anda
aynı şeye üzülüyor
aynı şeye gülüyor,
aynı şeyden heyecan duyuyorlardı
nihayet,
bunlardan çok daha fazla şeylerde
vardı.

Ama
bir şeyler eksik diyordu
biri
diğeri ise evet ama...
Öteki; içinde her şey hazır
kalbinde öyle söylüyor
ama dilin susuyor
ve artık lütfen...
Sonra sessizlik
çıldırtan sessizlik,
sessizlik...
Ve
ve işte
dünyanın en güzel iki kelimesi
o en harika cümlesi
sessizliği keskin ağzıyla yırtarak geldi.

Dağ başından
bir pınarın sularının
insana huzur veren
bir edayla
aşağılara dökülmesi
gibi
sensiz ve ahenkle
dünya tatlısı iki dudak
arasından,
döküldü:
“Seni Seviyorum”.
Öylesine saf,
öylesine temiz ve masumdu ki
ikisi de bu anı
dondurup sonsuza dek
öylece kalabilirlerdi.

Nihayet
yine sıcak
sımmmmsıcak
bir kucaklaşmayla
bütün oldular
ve
huzur aleminin,
enginlerine doğru,
ağır ve emin,
kanat çırpıntılarıyla
uçtular, uçtular, uçtular
uçtular...