Küçük Bir Çocuğun Burukluğu

Gündüzün karanlığına yalın ayaklarla ilerliyorum
Küçük bir çocuğun burukluğu var içimde
Göğsümün en zayıf noktasına doğru ilerliyor
Bir karabasan
Ve göz bebeklerim git gitikçe büyüyor
Önce gözlerimin yeşilini yutuyor
Sonra beyazını,
Kaybediyorum bana ait son renkleri,
Gündüzün kömür karanlığına gömülüyorum.
Ruhumda kış ortası
Bankta donan adamın iliklerine işlemiş
Bir soğukluk hissi
Beynim potada eriyen demir gibi
Erirken kafatasımda
Yalın ayaklarımla ilerliyorum
Gündüzün karanlığında
Hayat olan bu dikenli yolda
Her adımda
Göğsümde daha ağır bir his bırakan karabasan
Her adımda çadırdayan kaburgalarım
Her adımda biraz daha sıkışan nefesim
Her adımda daha derin kanıyor yalın ayaklarım
Her adımda Ağzıma doluyor
Küfür umut keder sevinç neşe iyilik
Hüzün yalnızlık birliktelik kötülük
Dökülse dört mevsim olacak
Dökülse onikiay.
12.12.2021
İbrahim ÖÖzdemir