Ben çocuğum,
Sevimliyim, yaramazım.
Cana yakınım bütün çocuklar gibi,
Uzanmak isterim gördüğüm her şeye,
Sarıp sarmalamak isterim oyuncaklarımı.
Ama yapamam,
Çünkü kollarım yok benim.
Sarılır bana, anam, babam, kardeşlerim,
Candan arkadaşlarım.
Bazıları çekinse de sarılmaktan,
Bende sarılmak isterim herkese,
Ama sarılamam,
Kollarım yok benim.
Bende bütün çocuklar gibiyim.
Acıkırım, yerim, içerim.
Ağlarım gülerim, düşerim kalkarım.
Kucaklamak isterim her şeyi, Dünya'yı.
Tutamam, elleyemem, saramam.
Sarılamam, sarmalayamam.
Çünkü, kollarım yok benim.
Kayıt Tarihi : 14.1.2022 15:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
27.11.2019 tarihinde Mersin-Adana treninde yolculuk ederken, karşımdaki dörtlü koltuğa bir aile oturmuştu. Anne, baba ve 8-9 yaşlarında bir çocuk. Mutlu bir aile tablosu vardı karşımda. Hareketleri samimi, sevecen ve içten. Baba ikide bir oğluna sarılıyordu. İlk bakışta dikkatimi çekmemişti ama sonra çocuğun sağ kolunun omuz hizasında ve gelişmemiş olduğunu, sol kolunun ise göğüs hizasında kısa ve çelimsiz olduğunu fark ettim. Öylesine üzüldüm ki anlatamam. Çocuk kollarının eksikliğini aşmıştı ve normal bir çocuk gibi konuşuyor, davranıyordu. Çok etkilemişti beni bu manzara. KEŞKE ENGELLİ, ENGELSİZ BÜTÜN ÇOCUKLARIMIZA SAHİP ÇIKABİLSEK.KEŞKE ONLARI HEP MUTLU EDEBİLSEK.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!