Bir zamanlar küçüktüm…
Küçük şeylerle mutlu olmayı becerirdim…
Seksek oynarken galip gelmeyi…
Yahut bir uçurtma uçurmayı…
Sokağımıza gelen süt arabasının arkasından koşmak bile beni mutlu ederdi…
Ve aradan yıllar geçti…
Sonra sen geldin…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta