Küçük Bayan Şiiri - Miray Seyyar

küçük bayan hep gri odasında hep yalnız
çapkın bir iki ruj ve kocaman aynasıyla
güzel görünmeye yemin etmiş
gözyaşlarının izleri yüzünde nehirler açmış
hüzün balıklarını yaşatıyor
geceleri çok korkuyor
karanlıkta türlü türlü yaratıklar var sanıyor
babası onu hiç öpüp uyutmamış
böylece küçük bayan korktuğuyla arkadaş olmak zorundaymış
sevmeyi seviyor tüm insanları küçük harflerde yaşatıyor
geceleri aşkına sarılıp uyuyor
o birilerinin yerine de onları seviyor
dışı parlak kırmızı çürük bir elma gibi
herkese aslında ağır ağır bağırıyor
yardım
yardım edin bana
onu çok iyi gören insanlar nedense onu hep duyamıyor
aklına yazdığı birkaç şiir onu balkondan koruyor
küçük bayan çok cesurum diyor çok korkuyor
ışıklı küçük sahnesiyle hürriyeti insanlarda arıyor
herkes onu incitmiş kimse onu sarmamış gibi
kurtuluşu cezada araması yok mu bir de
inanamazsınız
karahidiba gibi uçmuş şairlerle ölmüş mezarlarında ağlıyor
her gece birkaç satır attila ilhan ile dua ediyor
onu görseniz
bir papatyaya benzetirsiniz
“aman allahım
ne kadar zarifsiniz!”
çantasında hep bir kitap
yüreğinde hep bir acıyla
gözyaşlarına dimdik yaslanmış onları düşürmemeye çalışıyor
hep özlüyor kavuşamıyor
istiyor alamıyor
seviyor
sevilmese de olur
onu görseniz
hep düşünceli hiç dalgın çipil çipil bakan gözleri
insanların içindeki satırların üstünden geçerken
kendini hiçbir yerde bulamıyor