Küçük arının bir günü Şiiri - Nevzat Güney

Bütün kışı kovanında geçirmişti
Karanlık kasvetli havasız bir yerdi
Diğer arıların vızvızlarından kafası şişmişti
Güzel güneşli günlerin özlemiyle uyudu
tüm asker arılar gibi erken yatar, erken kalkardı

Sabah kovanın kapağı açıldığında
Kuş sesleri ve tatli bir rüzgar kovandan içeriye doldu
Geride kalan kasvetli kışı düşündü
Zor geçmişti bu kış
Tüm arılar gibi o da dışarıya attı kendini
Uzaklaşmadan kovanının yerine tekrar bir baktı
İleride kırmızı çiçekleri gördü
Evet , gelincikti bunlar
Polenleri adeta mıknatıs gibi çekti onu
Kırmızı yaprakları da ayrı bir ateşliydi sanki
İçine sokuldu , mutluydu arı
Mutluluktan başı döndü
Biraz havalanıp çevreye bakayım dedi
Gördüklerine inanamadı
Sanki güneşi çoğaltıp yerlere serpmişti biri
Hızlıca yaklaştı, evet papatya idi bu
Ne çok severdi bunu
Seviyor sevmiyor demeye ne gerek vardı
Seviyordu besbelli papatyayı
Yaklaştıkça içi ısındı, içindeki heyecan büyüdü
Tam keyfinin kahyasında idi ki,sert bir rüzgar esti
Arıyı alıp metrelerce ileriye savurdu
Yasemin kokusuna boğdu arıyı
Dayanamazdı buna
Yaseminlerin arasında kayboldu
Kokladıkça kafayı buldu,
Topladığı polenleri kanatları taşıyamaz olmuştu artık
Saatler çok hızlıca geçmişti
Güneş yerini alaca bir karanlığa bırakıyordu
Kovana dönmesi gerektiğini hatırladı
Ne çabuk unutuyorum her şeyi diye kendine kızdı
Kovana geç kalmamalı idi
İçeri girdiğinde kraliçe arı ile göz göze gelmediğine sevindi
Yine geç kalmıştı
Diğer arılar çoktan işe koyulmuş, petekleri doldurmaya başlamıştı bile
Boş bir peteğe yanaştı
Aklı kızılcık, papatya ve yasemin arasında gel git idi
Antenlerini bir sağa bir sola salladı, mutluydu sanki
Kraliçe arının askeriyiz dedi arılar hep bir ağızdan
Kimsenin askeri olmak istemiyordu küçük arı
Kırlarda özgürce dolaşıp, güzel çiçekleri koklamak istiyordu
Kovanı terk edip giden arıların hikayelerini düşündü sabaha kadar
Sabah kovanın kapağı açıldığında, hiçbir çiçeğe uçmadı
tüm enerjisini kovanı terk etmek, uçsuz kırlarda uzaklaşmak için harcayacaktı..