- Küçük Adam....! Şiiri - Metin Eser

Gözlerinde gizliydi gülüşü,
Ne kadar da manalıydı göz süzüşü,
Büyük adam gibiydi tavrı….
Sanki milyon kitabı sığdırmış bedenine
Ama bilmiyor söylediğinin mânâ ve nedeni ne?
Ve bin âlimin duruluğu sinmiş hâline,
Bir de öyle yakışıyor ki “Baba” deyişi,
........henüz konuşmayı çözemediği diline.

Koşuyor sağa sola pervasız,
Benim bile korktuğum köpeğe “hoşt” diyor,
Her gören sanır ki; çok şeyden haberdâr,
Çişini bile altına yaptıktan sonra söylüyor.

Büyümüşte küçülmüş bunlar,
Lâkin haberi yok ki, evde birikmiş sorunlar,
Gülerken anne ve babasına
Oysa çoktan kar yağmış
........bîhaber olduğu ailesinin bekâsına.

Cumartesiydi, gün öğle saatlerini henüz geçmiş
Bir hayat fasılası kadar uğramıştı
........ “Baba” dediği adam yanına,
Gözlerinde gizli o gülüşü
Ve manalı göz süzüşü özlemişti belki de,
Gerçi hüzne boğuluyordu bedeni her seferinde
Ama, hıçkırıkların arifesinde bir vuslat yaşadı
Sanki ömrünü yüz yıl ötesine taşıdı,
İç çekti, güldü, onunla oynarken gözleri daldı,
Anlatılması imkansız,
........görmeliydiniz ne garip haldı…
Ve hicrana vardığında yelkovan,
Bütün zamanları çınlattıran
........vedalı son sahneden geriye
Bir hançer yarasını andıran
........yürekteki o tarifsiz derin sızı kaldı…

Ve o küçük adam;
Anlamış olacak ki babasının gideceğini,
Hıçkırık ve gözyaşından titreyen dudakları
Öyle bir mana yüklemişti ki, habersiz,
Bir çırpıda söyleyiverdi, o veciz sözü,
Ağlatıverdi zaten buğulanmış iki gözü…
İşte O sözde gizliydi esrar,
……saf ve temiz yüreğinden dökülen ısrar,
Sadece “Baba” diyordu ağlıyarak,
……Sanki ”Baba kal” diyordu, tekrar tekrar…..
……
……
……
……
……
Haftada bir görüşüyor bu iki adam,
Küçük adamın adı Ahmed Selim’di,
“Baba” dediği adam mı kim? ,
.....Varsayın onun adı da Metin'di.....

17.03.05 / Frankfurt