Küçük adam
Çocuktu.
Amma, özlediği güzelliği bilecek yaştaydı.
Durdu onlara baktı.
Gördükleri karşısında şaşkındı.
O güne kadar görmediği, güzel bir tablonun etkisi altına girmiş.
Şaşırmıştı!
Gördüğü güzellik,
Mutluluk saçıyordu, ışık saçıyordu etrafına.
Aşkın, tatlı dilin, en güzelini yansıtıyordu bakanlara.
Bu güzellik karşısında Mehmet şaşırmıştı bakakalmıştı.
Kıskandı.
Taş kesildi, olduğu yerde baktı, baktı.
Düşünüyordu.
Bir kendilerini bir’ de onları, düşünüyordu.
Çocukça bir tavır takınmıştı, belki’ de içinden kızıyordu.
Belki’ de o,
Yüzünün hiç gülmediğini hatırlamıştı.
Şaşkın, şaşkın durdu baktı.
Sonra o,
Birden tarlanın içinde hızla koşmaya başladı.
İzbe bir noktada, durdu.
Kimsenin göremeyeceğini sandığı bu yerde, ağlamaya başladı.
Hıçkırıyordu.
Gözlerinden, oluk, oluk yaşlar akıyordu.
Belli’ ki gözlerinin önünde bazı kötü olayların görüntüsü vardı.
O küçük adam o gün!
Sanırım.
Gördüklerine değil, yaşadıklarına ağlıyordu.
11 Tem. 17
Ahmet Yüksel Şanlı er
Kayıt Tarihi : 11.7.2017 22:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mehmet mutsuz bir çocuktu. Çocukluk hayatı yokluk fakirlik içinde geçmiş aile kavgalarından bıkmış biriydi. Ailesi kendi aralarında sık, sık kavga eder birbirlerine biraz küserler sonra yeniden barışırlardı. Fakat yine de Mehmet annesi ile babasının bir araya gelip de şöyle, tatlı, tatlı sohbet ettiklerine yeyip içtiklerine şahit olmamıştı Bu yüzden mutluluğa güler yüzlere özlem duyan aile ortamı onun hep özlediği bir şey olmuştur. Onun ne paraya ne pula ne malda gözü yoktu tek istediği ailesi içinde mutlu yaşamak mutlu yüzler görmekti. İşte Mehmet bu duygular içindeyken tanıdı mutluluğun ne olduğunu görünce kıskandı, onun için ağladı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!