Küçüğüm Nihal Şiiri - Sevda Yanar

Olaylar vardır ki anılarımızda,
Sonucunu değiştirmek isteriz.
Acı ve hüzünle sarmaş dolaştır,
Hafızalarımıza kilitleriz...

Açılması zor bir kıl yumak,
Anıların başı sonu belirsiz.
Birisi biterken diğeri başlar,
Kimisinin renkleri soluk, çerçevesiz!

Biri var ki anılarımda ışıldıyor,
Kristal bir çerçevede ve canlı.
Bizi meleklerle beraber izliyor,
Gerçekte olduğu gibi heyecanlı!

İnsan sevgisiyle yoğrulmuştu o,
Felsefesi sevgi ve sevinç ağıydı.
Hep güler ve güldürürdü çocuğum,
Coşku saçan bir neşe topağıydı!

Başarılı bir öğrenciydi Nihal,
Öğretmenlikle başarısını taçlandırmış,
Başarıya aday olan gençleri
İlk önce sevgiye inandırmış.

Soğuk, yağmurlu bir mayıs günü,
Ecel çok acımasız davranmıştı.
Hayallerinin henüz daha eşiğinde,
Kuş gibi aramızdan ayrılmıştı.

Dramatik bir öyküydü aramızda,
İlkokul birinci sınıfındaydı.
Her gün bir hikaye kitabı bitiriyor,
Öğretim yılının ikinci yarısındaydı.

Bir matematik dersiydi; çalışmamızda
Sınıfça problem çözümü vardı.
Yazılıydı tahtada bütün verilenler,
Sonucunu çözüpte bulacaklardı.

Bir süre geçmişti; öğrenciler
Birer ikişer parmak kaldırdılar.
''Yaşasın, önce ben bitirdim! ''
Diyerek kürsüye saldırdılar..

O sevinci yaşayanlardan biri de;
Bizim küçük Nihal olmuştu.
Tek tek inceliyordum yaptıklarını,
O sonucu yanlış bulmuştu!

''Bir kez daha oku problemi,
Sonucu kontrol et! '' demiştim.
Kırmamaya özen göstererek,
Düzeltmesini istemiştim.

Gülerken gamzeleri çukurlaşan yüzü,
Bir anda donuklaşmış, bozulmuştu.
Hazmedememişti, yanlış yapmış olmayı,
Patlamaya hazır bomba olmuştu.

Herkes yanlış yapabilirdi,
''Sen de yapabilirsin'' demiştim.
Sık sık soluk alıp veriyordu;
Sanırsın fitilini ateşlemiştim...

Başlamıştı hıçkırarak ağlamaya,
Ne diyeceğimi bilemiyordum.
Şaşırmıştım, sınıftaki tüm çocuklar gibi,
Konuşarak teskin edemiyordum.

Çok küçücüktü, minicikti çocuğum,
Bir parçacıktı vücudu, kucakladım.
Ağlıyordu: ''Ben eşekim, ben eşekim! '' diye,
''Bu problemi nasıl yapamadım? ''

Ağladıkça artıyordu hıçkırığı,
Hem ağlıyor, hem yüzümü öpüyordu.
Sümüğüne karışmıştı göz yaşları
Yüzümü sımsıcak ıslatıyordu.

Hüzün ve sevgiyle sarmaş dolaştım,
Yaşadıklarım beni ürpertiyordu.
Tohuma can veren damlalar gibi,
Döküldükçe, yüreğimi serinletiyordu! ..

(Ödemiş, 1982)