Küçüğüm Şiiri - Can Özcan Özkan

Annenin ellimizi bıraktığı
İlk akşam
Seni oyuncaklarla
Kendimi
Kor kor yaktığım sigarayla
Avuttum...
Küçük dünyanda veremezdim
Belleğimde kalan Annenin kokusunu
Biliyorum
Bakışlarımızdaki telaşın
Üstümüze gelen evde dört nala koştuğunu
Dizginleyemiyoruz gemini özlemin
Koşuda yorgun düşen gözlerin
Yürek ezgisinde söylenen ninnilerle kapadı.
Gülümün gül kokularını
Sana da bırakarak
Derin derin koklayarak
Giyindirdim yastıkları Annen diye
Bırakıverdim kucağına
İlk gecenin ağırlığında
Seni böyle sararken annenle
Ben nasıl durayım Küçüğüm...
Yalnızlığımın şafağında
Onsuz
Onun maviliklerine daldığım yerde
Anne diye el vurdun göğsüme
Seslendin “Baba” diye...
Ya sen büyüdün küçüğüm
Ya da ben küçüldüm
Bu ayrılıkta....