Küçüğüm Şiiri - Sami Sefer Coşkun

Öyle zor ki küçüğüm sana anlatmak,
Seni ve özelliklerimi.
Sen büyüdün artık gidiyorsun,
Danışmadan, sormadan;
Tıpkı doğuşundaki gibi,
Yine bereket saçarak.

Ama boynun bükük küçüğüm;
Ben biliyorum küçücük dünyanda,
Kocaman yükler taşıyarak,
Gitmeye çalışıyorsun.

Fakat sen aslında gitmiyorsun,
Beni de yanında alıp götürüyorsun küçüğüm.
Hep seninle oluyorum sensiz,
Hep seni özlüyorum senin yokluğunda, neden?

Çünkü tek sen anlıyorsun beni;
Ne zaman yalnızlık hissetsem,
Ne zaman üzülsem,
Gözlerim gözlerine değiyor sanki küçüğüm
Ve ben kara geceleri,
Seni düşünerek aydınlatıyorum.

Gözlerin, saçın, tenin, ellerin,
Düşlerimde kalıyor sen giderken
Ve sonra başka alemlere dalıyorum seni düşünerek.
Ya sen, sen de olmasaydın ben ne yapardım küçüğüm?

Ellerimdeki nasırlarla büyüttüğüm seni,
Don tutmuş kışlarda terleyerek özlüyorum.
Şeklin, hayâlin, bir heykel gibi duruyor karşımda
Ve sana diyeceklerimi duyuramıyorum küçüğüm.

Bin yıllık hasreti yaşıyorum sende,
Aslında yanımda, yakınımdasın sen.
Bulamasan da aradığın mutluluğu;
Saçlarından sürükleyip,
Ben sana vereceğim küçüğüm.
Sami Sefer Coşkun