Küçüğüm Şiiri - Güney Sancar

Küçüktüm,
Umutlarım vardı tertemiz.
Sevgiye aç, sevgiye muhtaçtım.
Seni tanıyıncaya dek, küçümtüm ben.
Seni tanıdım,
Ve hiç istemesem de büyüdüm.

Herşeyden daha çok ihtiyaç duyduğum o sevgiyi sende bulmuştum.
Aşk sendin,
Bilmediğim herşeyi teker teker öğretiyordun bana.
Bazen bir öğretmen,
Bazen bir abla,
Bazen de hayatta olmamın sebebi oluyordun.

Vaktinden önce yeşeren bir çiçeğin,
Vaktinden önce solacağını hiç bilmeden,
Büyüyordum seninle.
Ya da ben öyle olmasını istediğim için öyle oluyordu her şey.
Bütün büyüklük bendendi ya da.

Senin yaşın benden büyüktü,
Benim seninle yaşamak istediğim herşey de,
Senin boyundan büyüktü.

İnsan işine geleni nasıl da savunuyor.
Bazen sevmek işine geliyor,
Bazen tek kalemde silmek.
Oysa benim işime sadece seni sevmek geliyor.

Zamansızca büyütüğün bu çocuk,
Zamanlara sığdıramazken seni.
Sen onun zamanında olmamayı tercih ediyorsun.
Ve bunu o ufaklığın sonu olacağını bile bile yapıyorsun.
Helal olsun sana, helal olsun.

Bir zamanlar dudaklarına dokunmak,
Sözlerini duymak,
Gözlerine bakmak için savaştığın.

Bir zaman sonra dudaklarından kaçmak,
Gözlerine bakmamak,
Sözlerini duymamak için uğraştığın o çocuk büyüdü.
Ve ilk yenilgisin de sayende çöktü.

Küçüğüm ben ve büyümedim daha,
Demeyi o kadar çok isterdim ki.
İstediğim Her şeyi elimden alan sen,
Çocukluğumu da aldın.
Ve en kötüsü,
Sanırım hayatımı çaldın.