Küçüğüm Şiiri - Neşe Çavdar

Üşümeye başladım artık
Tüm kahramanlığımı sürükledim aşk(ın) uğruna
Tüm hasretlikler arasında
Kor oldum, kör oldum
Ne hissedebildim varlığını
Ne de alışabildim yokluğuna
Hani bende bir sır vardı öyle gizleniyordu ki
Köşe bucak.
Hani sen de ki sıradanlığa inat paylaşıyordu aydınlığı
Söylesene nerede kaybettik masumiyeti.
Oyalanma artık çocuk!
Kendine gel!
Dün benimdi,
Yarın senin olsun…
Umuda dola uçur kuşlarını
Bir solukta özgürlüğe
…
Tüm öfkeni savur
Kır, dök, parçala sessizliği
Terk et benliğini.
Yapma bunu çocuk
Yüküm çok ağır, kaldıramam seni
Omuzlarım çökerdi, tüm kayıplar dizildi
Kapımda…
Yapma bunu bana çocuk
Böylesine gelme,
…
Tümüyle sus(a) madan
Aklımı, yüreğimi terk et…
Kaybetme beni kendinde
Yeterince susmadım mı sana
Yetmedi mi aldığım nefesler
Git benden çocuk
Elemlere özentin nedir böyle?
…
Köşe kapmaca oynuyor(um) düşler(imde)
Git çocuk
Acıtma sende sardığım yaraları
Kınarsın belki giderken tüm yüzsüzlüğümle
Ama yapma bunu çocuk.
Yapma …
Bak görmüyor musun gerileyen hayatları
Uzaklarda ol haklılığınla.
Yokluğunu terk et yüreğime.
Hani o kıyıya vuran dalgalar gibi
Gelgitler yaşatma
Gecenin puslanmış serinliğinde
Bırak ki seyredeyim gökyüzünü
İsimler takayım yıldızlara senden yana
Sıcaklığına hapsedeyim uçsuz bucaksız
İskelede geleyim kendime
Ve gülümseyerek hatırlayayım adını
Küçüğüm…

NEŞE ÇAVDAR