Ferfecir Şiiri - Salih Yüce

Karanlıkla var oluyorum
Ne sessizdir bu figan
Aydınlık yarınlar kör ediyor
Yeşillikler içinde boğuluyorum
Sığmıyor vücudum kefene
Kabrin hafifliği; yok oluyorum

İşkenceler kesilmiyor ardı sıra
Adını hecelemek hançer boğaza
Yansam çıra gibi bir hülyada
Kafamın içinde mıh izleri olsa
Alıp götürse ağrazı beşerden
Kalmasa sinemde baht-ı bîdâd

Ferfecir: yüzme vaktidir deryalar boyu
Sükut ile secde eder edasıyla rabbine gün boyu
Türlü türlü zelzele, bela, yalnız onun yolu
Gelmeden, başlamadan, kaderin oyunu
İzlerim daima başlangıcı olmadan sonunu
Sana ulaşmak için kullanıyor son kozunu

Küçükten bir uğultu tırmalıyor afakı
Yalnızlığın ayak sesleridir baş ucumdaki
Yanı başımdaki tipidir borandır gözyaşı
Küçüğe duyulan aşktır, sevdadır sözdeki
Gelsen gün ağarmadan çekilse zehri, dumanı
Kavuşmak asla, yolunu gözlemektir bizdeki