Küçücük o Şiiri - Tülay Arna Çitak

Yine aynı köşe başında , aynı kaldırımın üzerinde.
Etrafını saran onca acının içinde ,
Umudun kanadından tutmuş ,
Bu yüzden böyle dik , böyle mağrur ağzından çıkan her sözde.
Oysa yıkık , viran bir örtü üzerinde ,
Sıcak mı , daha soğuk mu tutar bilinmez bir sökük hırka ile ,
Yarı örtülmüş parmaklarını saran küçücük elleriyle
Ne kadar da çaresiz.
Şu an biri tutsa o ellerden ,
Şuramda bir yer var
Sıcak , tok , güzel kokan diyebilse.
Sarıp sarmalayıverse kimsin bile demese.
Hatta bir taze öpücük kondursa yanağına ,
Bitti işte buradayım gel dese.
Mutlu olur mu o güzel kalp o zaman ?
Daha mı acır yoksa ?
Alışmışken hazır yokluğa , yetiyorken kendi umudu ,
Yenilerini eklemek ağır mı gelir taşıyabileceğinden ?
Küçücük o , küçücük daha elleri.
Sesi bir cılız keman gibi.
Şimdi karnını doyurmakken tek isteği ,
Kalbinin açlığı ağır gelmez mi ?
Ben yarın yine orada aynı köşede göreceğim onu .
Yine aynı kaldırımın üzerinde.
Ve yine gel diyemeyeceğim.
Boynumu önüme eğip yürüyüp gideceğim.