Küçücük Bir Kız Çocuğu Vardı Bir Zamanlar

Büyümek için can atan, sabırsızlanan
Küçücük bir kız çocuğu vardı bir zamanlar
Herkes tatlı diline hayrandı,
Hele hele o büyümüşte küçülmüş sözleri yok muydu?
Kim öğretti kız sana o nu diye
Ağızları bir karış açık kalıp
Afferim sana çok zeki bir kızsın sen diye severlerdi hep
Böyle dendikçe küçük kız daha da merak ederdi
Büyümek nasıl bir şey acaba diye
Yıllar fark etmeden geçiyordu
Öyle bir an geldi ki
Artık hiç kimse o kıza çocuk gibi davranmıyordu
Ama sanki öyle pek de büyük değildi
Anlayamıyordu bir türlü şimdi
Çocuk muydu?
Yoksa büyümüş müydü?
Çocuksa niye artık kimse önceden olduğu gibi,
Saçını okşamıyordu
Ay ne tatlısın sen öyle diye yanağını okşayanlar,
O masum öpücüklerde yoktu artık
E ama eğer büyüdüyse,
Değişen neydi?
Sadece artık şefkat dolu bakışlar,
Sarılmalar, sohbetler yoktu.
Herkes bir çıkar peşindeydi sanki
Artık yanına yaklaşanların dokunuşları,
Hiç de masumca değildi sanki
Hele o bakışları
Bu dünyadan korkuyordu hala
Büyüklerde korkar mıydı?
Korktuğuna göre tam da büyüyememiş miydi yoksa?
Kendine de kızmıyor değildi hani
Niye büyümek istemişti?
Hep o kırmızı elbiseli,
Al yanaklı, tombiş kız olarak kalsaydı,
Ne olurdu sanki?
Kimselere güvenmiyor artık.
Büyüyünce bu kalabalık dünyada yapayalnız kalınıyorsa,
Yalan varsa,herkes birbirini çok kolay aldatıyorsa,
Annesinin karnına geri dönmek istiyor o kız.
Ne dünyayı, ne çocukluğu,
Ne de büyümeyi istemiyor.
İstemiyor…

23.05.2008 14.14

CNN