Çocukken benim,
Küçücük bir dünyam vardı.
İçine gökkuşağı, pamuksu beyaz bulutlar
Işıl ışıl yıldızlar,
Bir kâinat sığardı.
Serçelere dokunur,
Rüzgârları koynuma alır,
Kendimce konuşurdum...
İstanbul'u bilmezdim o vakit,
İzmir'i, Ankara'yı bilmezdim,
Geceleri rüyamda, onlarda buluşurdum.
Çiçekler, açınca kırlarda
Koyun-kuzu meleşince sevgiyle
Ümitlerim yeşerir, sonsuz olurdu birden.
Koca bir kartal gibi insanı büyüleyen
Bir uzay mekiğine bedeldi gönlüm..
Çocukken benim,
Küçücük bir dünyam vardı.
İçine av köpeğim,
Dedemin kara yağız atları,
Köyümün bütün evleri,
Bağları, bostanları
Hepsi, hepsi sığardı.
Hain tilkiyi düşünürdüm hep,
Nasıl da kümeslere sessizce girdiğini! ..
Acıkınca, kurtların adam devirdiğini,
Kar yağınca, 'üşürler mi' diye
Kuşları düşünürdüm...
Daha neler geçerdi,
Hayalimden kim bilir!
Çiçekleri derendi,
Sanki, yediverendi
Ne de, güzeldi gönlüm! ..
İnan, çocuğum inan!
Şimdi, cılız ve sakin, akmadayım çaresiz...
İnan çocuğum!
Bir zamanlar ses veren
Coşkun bir seldi gönlüm...
Kayıt Tarihi : 19.10.2003 12:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Coşkun bir seldi gönlüm...'
Gönül hep aynidir da, susar, kösesine oturur sessizce. Esmeyedursun seherde bir yel, sahlanir yine...
Gönül yaslanmaz ki ögretmenim!
TÜM YORUMLAR (1)