Kucak Çocuğum
Kapattım bütün pencereleri,
Işık girmesin,
Renkler olmasın,
Her şey gerçek renginde.
Siyah, beyaz.
Uzanayım çocukluğuma.
Sedirde uzanır,
Yastık niyetine kollarıma başımı koyardım.
Dalardım yastık işlemesine.
Ne çok şey görürdüm, işlemelerde.
Gözlerim çığlık atar,
Kulaklarım duymazdı.
Sedirin sertliğini, sol yanım iyi bilir,
O günlerden kalma, sol yanımın acısı.
Meğer yaşadıklarım sedirden daha sertmiş
Sert değildi,
Başımı dayadığım, yosun ve nane kokulu kayalar.
Bulutlarım yerinde değil,
Kim bilir yağmur olup nerelere yağdılar.
Hiçbir resimde çocuk gözlerim yok,
Bakışlarım dedemle yaşıt.
Hayallerimin dişleri dökülmüş, beslenemiyor.
Mutluluğum ise kucak çocuğu.
Açınca pencereleri, uyanır kucak çocuğum
Kayıt Tarihi : 23.11.2008 18:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (8)