Kucağımda Ellerim... Şiiri - Yıldız Yıldız

Önce mahçup bir çocuktu
Kucağımda ellerim
Acemiydi,
Dolunay kadardı
Gözbebeğinde şaşkınlık.
Gizliden bir sevinç,
Günahkar kızıllar bırakırken yanaklarına
Bir bahar
Ocağına düşmüştü elma çiçeğinin…

Bazen ürkek beyaz bir kuştu
Kucağımda ellerim
Sakindi suskun kanatları
Deli çırpıntılara teslim
Korunmasız yürek,
Kendinden göçe amade her an
Sevdalı büyüsüne
Uzak bir bilinmezin...

Geceler ayışığında, maviydi
Kucağımda ellerim
Yıldızlardan şarkılar yağardı avuçlarına
Yıldız gibi kayıp giden
Tutamadığı
Tutunamadığı şarkılar
Mavisinde kaybolur giderdi
Bir umut denizinin...

Yüreğimden kanayan iki kızıl güldü
Kucağımda ellerim
Kanı inceden, acılı bir gülümseyiş gibi
Kendi içine akar
Kendi içine batardı dikeni.
Sözün hançeri keskindi
Sûkutun yarası derin...

Her sevgide hesapsız nakıştı
Kucağımda ellerim
İpek dokur
Umuda bağlar ipini,
Kendine biçtiği esaretin.
Lahurişallar işleyip
İpek kozalara saklar
Sığ nazardan, böcekliğini.
Bir gönül gözü görür
Değersiz kabuklar içinde
Değerini incinin...

Dudağıma iliştirilmiş bir demet kahkahaydı
Kucağımda ellerim
Lâl hüzünlerin yaralı imbiğinden süzülüp
Yaşama atılmış tek çengeldi
Ve direncin son pamuk ipliği.
İçine akan göz yaşından sulanır da
Şahlanır neşesi maskelerin...

Fikrime ziyan çırpınan yüreğimdi
Kucağımda ellerim
Akla isyandandır
Sığınmışlığı kucağıma firarînin
Katıksız, fûtursuz, savunmasız
Uysallığı kadar asi
Ele avuca sığmaz sevgiydi herdaim
Kucağımda ellerim…