Kucağı Ana Kokan Kadın Şiiri - İsmail Uysal

Kucağı ana kokan bir kadın tanıdım ben
Bakışıyla asırlık çınarları devirir.
Kimi zaman gülüşü hoş bir imbattır esen
Kimi zaman meltemi fırtınaya çevirir.

“Yavrusunun ardına dalan bir dul bakışı”
Penceresiz evini gördüm ben Çamlıbel’in.
Ancak kadının değil, bakışın dul kalışı
Kuruttu dereleri, kesti önünü selin.

Ciğerini söndürmüş kursağındaki boğum
Bulsam ipin ucunu, çözsem düğümünü ben!
Acının b/eşiğinde her nefes ölü doğum
Can doğarken ölüyor, yaşıyor bir zaman ten.

Kırbaçlanıyor her gün içindeki köleler
Özgürlüğe açılan her pencere kapalı
Işıksız umutların etrafında haleler
Kora kor bir savaşta cebinde zeytin dalı

Yorgun bir ana gördüm kucağında elemin
Ecel teriyle yanmış dudağını ıslatan
Daha neler var neler yazmadığı kalemin
Gözyaşları güldükçe yüreğini kanatan!

Bir kadın tanıdım ben rahmindeki sancıyla
Nice şedit zelzele kopardı beyinlerde
Terk etti ihvanını, yitti bir yabancıyla
Her kayıp ilanında aranan kadın nerde?