Kübrayı Çok Seviyorum Şiiri - Efe Barıt

Kırgınmış çiçekler çehrene.
Üzülmüşler bensizliğe kapılmış sana.
Bitkin düşmüşler feryatlar etmişler.
Rahatsızlanmışlar sensizliğe kapılmış bana.
Ağlamışlar her bir yapraklarından.
Yılmışlar güneş olan sensizliğine.
Issızlaşmışlar sen gittin gideli.

Çökmüşler ışık olan sensizliğe.
Onsuzluğu bilmeden alışamamışlar.
Kalp acısını bilmeden deneyimlemişler.

Sevinmeyi bile unutmuşlar
Efkara bağlayıp sensizliğe kadehler kaldırmışlar.
Verem olup tükenmişler yokluğunda.
İnanamamışlar gözlerine bakınca.
Yalnızlığa kapılmış o gözlerine.
O kendinden gitmiş göz bebeklerine.
Rahatsızlanmış...Hastalanmışlar...
Umudunu yitirmiş o bakışlarına.
Mahcup olmuşlar arkana bile bakamadan gidişine.