Kübra Şenal Şiirleri - Şair Kübra Şenal

Göremiyorum hayallerimi
Yumuyorum gözlerimi ama;
Yetmiyor düşüncelerime…

Bakamıyorum uzaklara
Seyredemiyorum baharları

Üşüyorum…
Sığmadığım bi hayatın içinden yazıyorum umuduma…
Beklediğim oluyor sana baktığım her anım...
Sonra da ağlıyorum hiç beklenmedik bi anda.
Isırıyorum özlemlerimi…
Ben yine de çığlıklarımla cebelleşiyorum;

Serpilirim sokaklara haberin olmaz
Esiri oldum artık kaldırımların
Verdiğim tek bir sevgiyi de alıp
Gidiyorum hatırlanmazına
İnliyor sonra bu yürek sensizliğinde
Mezar taşını kendisi şekillendiriyor…

Bir ses yükseliyor beni bana estiren…
Sen de es diyor pervasızca.
Sonra apansız bir uykuya dalıyorum…
Bir bakmışım hayallerim tükenmiş,
Kulaklarım sağır…
Oynayan ağızları, bana bakan gözleri

En çaresiz uykumda görüyorum. Ve en bitkin uyanışımda ağlıyorum onu. Sırtımın kamburlaşmış iliği taşıtmıyor kendimi bana. Kendimi, ne gün yüzünün kucağına atıp yeni dökülmüş zift desenli asfaltın üzerinde yürütüyorum. Ne de gece yüzünün aydınlattığı şu yuvarlak uydu gibi ışık saçamıyorum hayata yaşamaya dair.

Bitkinim ve bir o kadar da umursamıyorum takıntılarımı. Ya da beynimin bu saçmalığa adımına çukurumu açarım. Açarım ki yokluğa açılan çizginin üzerine bile boyalanmasın.

Hep beklemek midir ki bu hayatın gayesi? Ya da hep iç çekmek midir ki gidenlerin ardından? Hep gözyaşı, hep dizüstü bi başına...

Artık küf tutuyor beklentilerim.
Umursamaz bi ipe bağlıyorum boynumu.
Ne ki ecele dokunamıyor ellerim.
Boynumun etrafındaki morluklar dilimde düğüm oluyor.
Çelişkili cümlelerim iyice zıvanadan çıkarıyor kelimelerimi.
Tek yürek var bende, o da kamçılanmaya mahkûm oluyor.

Görüyorum ki gidiyorsun sevgili
İliklerime vuran uçsuz sevgin;
Didikliyor beni belirsiz diyarlara.
İlginç ekderliğimin esiri altına gömülüyorum
Şuramın tam derinliklerinde yaşıyorum didelerini
İşte sanki çekip alıyorsun beni nisyandan.