Sen sustukça çocuksu gülüşün gelir aklıma.
Sessizliğin ve sensizliğim çıkmaz sokak,
Zulmedişidir zamanın bana bu sükunet,
gelmeliydin bana yalın ayak, çırılçıplak...
(İstanbul, 2010)
Seni en iyi ben tanırım.
Gözlerinin her yerini hiç gezilmemiş.
Sözlerini bilirim kimseye verilmemiş.
Ruhunun en kuytu yerlerini el değmemiş.
Ve gülümserken İstanbul'a benzeyişini...
Saramadım sessiz gidişinin ağır yaralarını
Varamadım aşkından öteye tükettim tüm yolları
Anlamadın ki sevdamı harcadım da onca yılları
Kaybettim ruhumu istemiyorum sana uyanan uykuları...
Acın büyüdü içimde günbegün ve büyüdüm acınla dönmediğin hergün
Dilindeki büyük sevda düşmez mi hiç yüreğine?
Gözündeki derin mana dönmez mi hiç gerçeğe?
Sen sahte aşık, aklım karışık,
Bir gün seversin diye beklemeye gönlüm alışık.
(İstanbul 2010)
Alışmak ne muhteşem ve ne korkunç
Öyle umutlu, öyle umutsuz ve ne zor...
Dün akşam ben de o filme gittim.
Filmi merak ettiğimden değil,
Seyrederken ne hissettin,
Her kelam eksik, yalın ve tüketilmis, yeltenince gözlerini anlatmaya.
Gözleri toprak bereketliliği, gökyüzü eşsizliği, çocuk gülmüşlüğü...
Bitimsiz gözleri var onun, seyyah olup gezilesi.
Gözleri su berraklığı, bahar gelmişliği, elmas keskinliği...
Renkten renge giriyor, mevsimleri değiştiriyor.
En çok da Eylül onun gözleri..
Pek tabii bilmiyor ona bakınca ne gördüğümü
Büsbütün dışındayım kainatın, suretine bakarken
Kirpiklerinin sayısını ezberledim
Ve gözlerinin her yerini hiç gezilmemiş
Sustum, susadım dinledikçe
Mevsimlerce bekletilmiş sözleri vardı kimseye verilmemiş..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!