Kübra Karakoç Şiirleri - Şair Kübra Karakoç

Senin gözlerin olsun isterdim umut denizinde yüzdüğüm
Ellerinin sıcaklığını ta içimde hissettiğim bir tek sen ol isterdim

Ben nazlı bir çocuğum
Sen büyüt isterdim beni

Bir kıyısı olabilmeliydi insanın
Deniz gibi kıyıya vurmalıydı öfkesini
Sevinci de hüznü de bir olmalıydı...
Kimini yüzüne kiminin gönlüne söylemek istediklerini
Kayalara çarpmalıydı her rüzgar estiğinde...

Seni sevmek herşeyi sevmek demekmiş...
Yalnız yürüdüğüm yolları
Yalnız izlediğim yıldızları
Yalnızken döktüğüm gözyaşlarını sevmekmiş...

Sana bağlanmak herşeye bağlanmak demekmiş...

Yürüyorum yolarda
Sokak lambalarının aydınlattığı kaldırımlar
Arkadaşlık ediyor yalnızlığıma
Sokakta oynayan çocukların sesleri
Bölüyor yine sessizliğimi...
Farkında olmadan gözlerim ufka dalıyor

Ne demiş Yılmaz Erdoğan şiirinde?
''Ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim''
Bende senin beni sevebilme ihtimalini sevdim
Olmayan, yıkık, dökük bir ihtimali yani...
Benim umutlarımla süslü,
Seninse;

Her unutmak hatırlamak değil midir?
Daha çok bağlanmaz mısın unutucam dedikçe?
Her tatlı bir tebessüm biraz daha sevmek değil midir?
Unutmaya çalışsanda başaramadıktan sonra...

Aklından silince bitiyor mu?