Kübra Ayas Şiirleri - Şair Kübra Ayas

Belkide gormiyecek bir daha dost dostun yuzunu
Hasret özlem visal yakıp kavuracak.
Vuslat muhal olursa birgun,
Yurek sabır tasını kırıp atacak
Dost gul kokar,dikeni tabi can yakacak
Kanasada dostun elleri,

Yıllar beraber geçmiş...
Havayı aynı anda solumuş cigerlerimiz,
Suyun en tatlısını içerken,acı bir kahvedeymiş gozlerimiz
Ayrı kalınan saatlerin adıymıs bizim için gurbet...
Dostun dosta selamıymıs gonuldeki sukunet
Paylasmakmıs...Mutlulugu ve huzunu,

Seni sevmek esmer çocuk,
Ekmege suya kafa tutmak gibi
Seni sevmek esmer çocuk,
Ölümü sevmek gibi.

Kimseye etmedim sitem, kalınca yalnız ve tek...
Şikayetim yükselseydi ulaşırdı taa arşa dek
Ağlıyorum demedim, kızmadım kimseye isteyerek
Suç benimmiş...
Neyine senin gönül boş yere güvenmek..!

İstanbul...
Tüm sevgilerin sende baslayıp sende bittigi şehir
Dertliyim gene,uzgun ve caresiz....
Yitik cumlelerle kifayetsizim.
Basım bu dertte belada,yorgun ve bitkinim
İstanbul...

Bazen ölmek istersin!
Çekip gitmek başka bir aleme
Umrunda olmaz o an ne dost nede aile
Yaşamayı zorlastıran kendinsindir belkide..
Ve o denli düşmansındır kendine
Gün gelir aynalara bile küsersin

Göz kapaklarımın arasındaydı sanki zaman
Açıp kapamamla geçti gitti yıllarım...
Bir ahh...kaldı içimde geçmişe dair
Onuda soylemeye ar etti dudaklarım.

Elmaslar takıldı gözlerime o gunden beri

Misinaya dizdim dert diye her boncugu
Begendiysen 3 kurusa satın al gitsin
Bunca cilei cekmişken omuzlarımda
Haydi sende süs diye boynuna tak gitsin...

Yıprattı gonlumu hicran dolu yıllar
Bir dost arayısındayken,
Yalnızlıga goturmus yollar...
Hüzün cokmus gonlune,
Dostum nedendir yuzundeki bu efkar
Yoksa senide mi harcadı,

Gerçek sevgi bir tek
Leyla ile mecnunun ki degil,onların ki;
Askın son zirvesi deliliktir.
Dosta vefa cana cefa gelsede
Mecnun gibi sevmeyi göze alabilmektir...