Kübra Şiiri - Oğuzhan Başkan

Kutsallaştırılmış bir ra harfi kadar
vurgulanıyor dilimde adin.
belki kanadı kutsallaştırılmış bir bülbül
belki de taç yaprakları umut dolu bir gül olduğun için
belki kutsal bir metinden okuyorum adını
belki de
belki de...

o yüzden;
kanım gibi
canım gibi
sızım gibi
ağrım gibi
gözüm gibi
gülüm gibi
ölüm gibi
yaşar gibi
yazar gibi
okur gibi
uyur gibi
özler gibi
çınlıyor beynimde adın

yağmur geceden vuruyor beynime
kılcal damarlarım ıslanıyor
kanım biraz daha şaraba çalıyor
aşk tanrıçasının
uzun zamandır benden gizlediği şarap

içmemişim ya uzun zamandır
sarhoş oluyorum birden
gözlerim buğulanıyor
bir perde iniyor aniden
birden duruyorum
ansızın

içimdeki sızım
sana diyorum
duruyorum öylece köşe başında
üşüyorum
ıslanıyorum
eriyorum
sönüyorum
çöküyorum
bükülüyorum
çökeliyorum
tortulaşıyorum
ağlıyorum

çöküntülerim çaresiz kalıyor
yağmur çaresiz
kalıyor gözyaşlarım
duruyorum
durduruyorum dünyayı
bir nokta da buraya koyuyorum
yazar benim ya
nereye canım isterse oraya koyuyorum
canım olur musun
sen nereye istersen ben noktayı oraya koyayım
sen iste virgül olayım

Yüregimin ortasina hatlarla işlenmiş
bir sınır gibi ciziliyor adın

küllerimin arasından kalkıp
alevleniyor kalbim.
herşey degisiyor diyorum.
korkuyorum

sevinçlerim olur musun
övünçlerim
tutkularım
tavırlarım
korkularım
benim gibi olur musun
yarım olur musun
yârim olur musun
sen gülen yanım ol
ben ağlasamda olur
yada sen gözlerim ol
ben kapanır korurum seni
çekerim kılıçlarımı
savunurum seni herşeyden
saklarım
yok yok
iyisimi sen kalbim ol
o şaraptan akıt damarlarımda
sen durduğun an ben de durayım
ama duracaksan bile kalbimin içinde dur
şuramda bir yerde

şimdi ya canım ol
buraya bir virgül koy
ve şiire kaldığı yerden devam edelim
yada bir nokta ol ki
bu şiir başlamadan bitsin