Kübalı Kız Şiiri - Arda Keskinkılıç

Karanlıktı...

Latin taş sokaklar boyunca yürüdüğüm

Ve köşeden dönüp bana doğru gelen

Kübalı bir kızdı

Uğruna coğrafyaları hatim edip

Okyanusları aştığım.

-

Islaktı...

Beline kadar inen uzun parlak siyah saçları

Ve Tanrı'nın hediyesiydi hafif yanık bacakları

İçine çektiği sert sigaranın dumanı

Şahit olunmaz bir şehvetle

Titretiyordu ateşten dudaklarını.

-

Aşıktı...

Kolunda koca bir dövmesi Ernesto'nun

Ve ucuz bir yüzük narin parmağında

Meksika sınırında vurulan eşinden

Severdi ellerini bağlayıp Onu sessizce anmayı

Anlatmıştı bana bunları bir Havana akşamında.

-

Panamalıydı...

Bakışlarımı bir bıçak kadar keskin bulan annesi

Ve dünyanın en şanslısı saymıştı kendisi

Asil kızının tesadüfen tanımasını beni

Sayılıydı lakin birlikte geçirdiğimiz günler

Bir fırtına gibi geldi yel gibi geçti.

-

Kanamalıydı...

Gönülden ateşe atlayan pervane misali sevdası

Ve gün geçtikçe açılmaktaydı göğüs yarası

Çıkardı feza'ya sessizce gözyaşı damlatırdı semadan

Görünürdü üzgün silüeti Fidel'in devrimci sarayından

Dayanamadı Kübalı kız attı kendini uçurumdan.

-

Rüyaydı...

Karadut şarabını tebessümle bana uzatması

Ve güneşin doğarak bakışmalarımızı kısaltması

Kübalı kızın daha gidecek yolu vardı

Diline eskilerden İspanyol br şarkı doladı

Antimilitarist bakışıyla gidip

Ardına bile bakmadı.