Kronik Ağrılar Şiiri - Önder Karaçay

Ömür törpüsüne döndü yaşam
Her insan kendisine, çevresine ve kültürüne
O kadar yabancılaştı ki
İnsan doldu yalnızlığımız

Bütün duygularımız dışlanmaya yönelik
Bugünden ve yarından
Birşey beklemez olduk

Ruhumuzun katili
Sonsuz ve mutlu hayat vaadi ile aldatan
Ekonomik sistem kabusa döndü

Hangimiz
İşsizliğe
Yoksulluğa
Şiddete
Strese
İstismara
İntiharlara
Yalnızlaşmaya
Tanık olmadık

Bir sınıfın diğer sınıflar üzerinde
Devleti aracı yaparak tahakküm kurduğu
Sınıflı toplum zulmünün bir ürünü değil mi?
Yabancılaşma ve yalnızlaşma

Bütün sömürü
Kaynaklar ve emek üzerinde dönmüyor mu?

Kapital ayrıcalık
Özgür ve yaratıcı bir insan olmayı
Sistematik bir şekilde
Hayal kırıklığına uğratmadı mı?

Buradan geri dönüş yok diyen
Köleler kimler?

Sistemden aldığını sisteme geri vermeyeni
İnsandan saymıyorlar
Bilesin

Köleliliğinin dozu kadar tüketebilirsin
İstiyorlar ki;
Bu vahşi düzenin dişlilerinde bir parça olmaya
Boyunduruğa boynunu gönüllü sokmalı
Sürekli halinden memnun olup şükretmelisin

Yoksa performansın ateşte yürütülür
Düşen yanar tehdidini ensende hissedersin

Her değerin alınır satılır olmasını savunan
Paranın iktidarı değil mi?

Üretimde emeğin bir değeri yok ki
Bu çarkın önemsiz bir parçasısın

Tıpkı tefeci bir bankanın
Bilgisayarına zincirlerle bağlı çalışanları gibi
Mavi, beyaz yakalı ve diğer köleler
Ayrımının hangisisin?

Her meslekten insanın
Çevresiyle bir bütün olduğunun
Unutmuşluğu
Umarım hatırlarsın

İnsanın yaşamdan beklentisi
İsteklerini özgürce ifade edebilmesi
Doğa ile uyum içinde yaşaması
Baskı ve dayatma altında olmadan
Yabancılaşmadan ve yalnızlaşmadan
Hayatın kronik ağrılarına maruz kalmadan
Çalışıp üretebilmesidir

Önder Karaçay