Kronik Şiiri - Mücella Pakdemir

Deli kalayım bırak, aklımı alan sensin
Yüreğim sızlanarak şefkatini dilensin
Her horlamanda acım daha keskin bilensin
İntihar bu diyorsun, hiç âşık olmadın mı?
Günden güne eriyip sararıp solmadın mı?

Zapt eyledin kalbimi, kör düğümle bağlattın
Acımasızca vurup kor ateşte dağlattın
Dostlar bir yana dursun, düşmanımı ağlattın
Duyunca insaf edip saçını yolmadın mı?
Kederi istifleyip hicranla dolmadın mı?

Böyle miydim ezelden, beni sen ettin deli
İyicene çıldırdım çekip gittin gideli
İnanmak mıydı bilmem günahımın bedeli
Gönlümün deryasına teklifsiz dalmadın mı?
Fırtınalar koparıp belâya salmadın mı?

Sözlerin ele pamuk, bu garibe merdane
Demir leblebiymişsin, zannetmiştim dürdâne
İflâh olmam, zorla mı, gönüllüyüm derdine!
Çılgınlar listesinde adımı bulmadın mı?
Ecel çizmiş üstümü, söyle burulmadın mı?

Sadağımda oklarım bile sana darıldı
Sanki çelik zırhın var, her attığım kırıldı
Öyle bir kayboldun ki birden yerler yarıldı
Soruyorum sevdiğim, kaçmaktan yılmadın mı?
Tereddüdün giderip bir karar kılmadın mı?

Yıkılıyorum, tutmaz ne direk ne payanda
Tükendiğimin resmi, artık aklım ziyanda
Zaten saf sayılırdım, tescillendim sâyende
Yalan değil, belgemi gönderdim, almadın mı?
Ben ne yapmışım, deyip hayrette kalmadın mı?