Kriz Şiiri - Kemal Köksal

Gün attı, kalktım.
Pencereden baktım.
Sokak ıp ıssızdı.
Güvercinler takla atıyordu.
Sokağın asıl sahipleri
Sanki kedileri
Sağa sola koşuyorlardı.
28 Ocak 2002
Sanki yalancı bahar
Bu sabah Çamlıca da

Sayıklaya sayıklaya
Evimizin daracık sokağından geçtim.
Az ötedeki
Minibüs durağına geldim.
Hemen minibüse atladım.
Şoför gazladı.

Minibüste. On iki kişiyiz.
Kadıköy yolcusuyuz.
Birazda gevezeyiz.
Ayşe teyze imiş
Sonradan öğrendim adını.
Yanındakine “bak bak”
Zehra yine ekmek kuyruğunda,
Melek de arkasında.

Ayşe teyzenin sözleri
Beni yürekten vurdu.
Minibüs durdu.
Bankanın önü de doluyudu
Birileri ağlıyordu.
Halk beddua okuyordu.
“Bizi yakanlarda yansın
Gözleri kan dolsun
Onları da kriz götürsün”
Yaklaştığımızda,
Emekli öğretmen, Mehmet amca
Yüreği vurmuş,
Oracıkta yığılmış.
Güngörmüş ak saçları
İki yanına dağılmış
Çekik gözleri gittikçe çekiliyor.
Yüzü sap sarı kesiliyor.
İşte İMF.
İşte Ekonomik kriz
Halkı böylesine vuruyor.