Kristal Yağmuru Şiiri - Mehmet Işık Ron

kırılış, kristal yağmuru üzerimize
yıldız tozları parıl parıl..
samanyolunun timsah gözyaşları
ve alıngan bir rüzgar
her sabah pencere dibinde

çekiç sesleri parçalanmış uyku
kafiyeye oturtulmaya çalışılan
sevda yanığı düş bekçisi
kara gözlerin ihaneti
nehir saçların intikamı
yolunu yitiren bir yıldızın sönük yalnızlığı
sen, oyunbaz cadı davetsiz prenses viranemde

kurutulmuş güller yok artık
zehirlenecek bir elma da
böyleydi güzelliğin ilk bakışta...
çekip giderken bir ölü bıraktın içimde
zehire lüzum yok, geride bıraktığın...

şiir bunaltır, demiştin
o benim sen de dirilişim
senin ben de hançere dönüşün.
çıldırış tufanlar ardı sıra çölümüzde
ölümsüzlük otunu çaldı ayrılık
belki de şekil değiştirdi yaklaşmışken tam...
karanlık perde perde karanlık...

aşk, demiştin son dileğimi sorarken
aşktan sonrasını hatırlamıyorum
beni affet beni affet..
ya öncesi ya öncesi...
dilek tuttum yıldız kaydı
yıldız umarsızca kaçandı
parçalandı sağnak sağnak
karıncalar arzın merkezine topladı
milyon parça yaralı yıldız.
çok sonra fark edildi gözleri
ya yoktu yada çalınmıştı
asırlarca kalbi titredi yerin....

son dileğimi soruyorsun
hatırlıyorum, gözlerin gözlerin...

08/01/2006