Kristal Gül Şiiri - Hikmet Sevgi

Ne kadarda imrenmiştim oysa ilk gördüğümde.
Kıpkırmızıydı yaprakları, ışıltılarla kördüğümde.
Ve kıvrım kıvrım hali, sanki utangaç bir yakut
Ne söylenir ki bu kristal güzelliğe, sözler ancak sükût.
**
Ve imrendim o zaman, çünkü çiçek kadar güzeldi.
Ve hep öyle kalacaktı, işte bu güzelliğe de bedeldi.
Ama sonra bıraktım, hayranlığımı ve acıdım ona.
Çünkü acımamıştı yapan el atarken onu bu elim sona.
**
Neden, çünkü öğrenemeyecekti asla hayat denen “şeyi”.
Kimsede gösteremeyecekti, bilmediğinden bu kimsesiz köşeyi
Hep öyle kalacaktı, cansız ve güzel, hiç solmayacaktı.
Duymayacaktı o soğukluğu, çünkü hiç doğmuş olmayacaktı.
**
Güzelliğini gölgeleyecekti hep cansız bedeni.
Belki bu da onun kaderi, ama kimse bilmez “neden”i.
Boş ver ey benim kristal güzelliğim boş ver;
Belki güzelliğin, solmayı hiç bilmemeyi, daha çok sever.
***