Kristal Şiiri - Özlem Süyev

Hain ellerde bir kristal gibi
Hoyrat yüreklerde, bir sevgili gibi
Işıltılı bir yalnızlıkta parlıyorsun…

Parladıkça,
Yıldızlar kadar uzaklaşıyorsun
Bulunduğun yerden
Merkez seni çekiyor aşağılara…
Ama ruhun hep gitmek istiyor,
Daha yukarı…daha yukarı…

Dünyevi gerçeklerin kolları uzun
Sen ne kadar yükselsen de
Seni yakalıyor ve çekiyor kendine…

Kutsallığın yollarında ilerlerken
Bırakıp gitmek gerekir buraya ait olanları
Ve acı verir kimi zaman bu terk ediş
Ama gidilecek yol, söylenecek söz var
Dünyevi gerçeklikten çık da gel,
Yücelikte buluşalım…
İstanbul/2004