Kravat Şiiri - Halit Korkmaz

Yasalarla taktılar seni boynuma öyle,
Halinden memnun musun ne olur açık söyle,
Rengarenk kumaşların içimi ısıtsa da,
Ne yana çekecekler beni seninle böyle.

Kravat!
Hırvatın dokuduğu boğazımdaki halat,
Ne iyilik yaptım da addedildi kabahat.

Köleler ayağından prangalanır dübelle,
Medeni olmak için esir düştü bu kelle,
Boyunduruktan mâda kesilen nefesimiz,
Vehmimize musallat' tartışmasız bir hülle.

İsyandan addedilir gevşek duran kravat,
Kurtaramaz teftişten sülâleni maslahat.

Kravatla yol alır hem kulübe hem kule,
İnsana çektirirler kendi eliyle çile,
Kravat ehli üstat çekerken cartasını,
Kemal-î âfiyetle dinler bütün kafile.

İlimler tükendi de senin ile ıslahat,
Dağılan aklımıza kravatla ittihat.

Takar mıydı boynuna ne gül ne sim' ne lâle,
Kim çıkardı meclise boynunda tasma ile,
İpek yuları sarkık eşşeğin vayvelâsı,
Hiçbir makama uymaz piyano çalsa bile.

Arzuhal var arzuhal saygı ile sarahat,
Böyle giderse devlet har'dan alır tembihat.

Ecdadımın yakası açık ve hür bir şule,
Ayağında çarığı' başında saçı lüle,
İnsan elbet gelişir' değişir sözü, köz'ü,
Başkasına benzersek basarız çifte nâle.

Halayımla' barımla, horonumla sefahat,
Atkım' şalım, kaşkolum bende derin safahat.