Kralın Soytarısı Şiiri - Fikrim Derya

Dolu dizgin yaşanmış,
Kulpu kırık bir hayat,
Hoyratça sevmelerden yorgun bedeninde,
Can çekişen kuş misali çırpınan bir yürekle,
Elleri başına destek,oturmuş esefle,
Düşünceliydi yine Kralın Soytarısı....

Çömelip baktım,sıktı kuvvetle,
Ve haykırdı hiddetle!...
"Anla artık azizim!
Hayat sana ne sunmuşsa perdede o oynar!
Başrol olsan ne yazar?
İlla ki söner ışıklar!...
Bir bakmışsın herkes güler,
Ve sonra herkes ağlar...
Alkış kesilir,şaşaa biterr!
Herkes yurduna koşar...
Deli yağmurdan kaçar.
Bir başına kalırsın..."

İç çekerek hıçkırdı,
Göz yaşına sarıldı,
Belki şevkatime sığındı,
Ve dedi ki:"Kralın soytarısı da kendi derdine yanar"....

Dudaklarında beliren kısık bir tebessümle,
Devam etti dalga geçen bir dille:
"İşte söner ışıklar demiştim yaa...
O Allahsız ışıklar ki, onlar var yaaa....
Her köşenin başında,
Bir meyhane dibinde,
Veyahut bir çingene damında,
Bakmışşsın bir evin avlusunda,
Umarsızca göz kırpar!!!"
"Bitti " dedi ve gitti usulca....
BENDEN BURAYA KADAR!...