Kral ve Soytarı Şiiri - Erol Ars

ihtiyar soytarı
taklalar atıyor
muziplikleriyle
gülmekten kırıyor saray ahalisini
kahkahalara gömülen kralın
neşesinden başı döndü
büyük bir şehvetle
tahtın altına soktu kraliceyi
kıçı dışarıda kaldı kralın
yıllar önce kaybolan oğlunu arayan ihtiyar soytarı
... dikkat kesildi
ağır ağır arkasına yaklaştı kralın
eğildi baktı
bir daha eğildi
bir daha baktı...
kıçındaki kara lekeden tanıdı kralı
“oğluuummmm” diye bağırdı
zangır zangır sallandı saray
kral bulunduğu yerden
büyük bir korkuyla fırladı
taht bir yana
taç bir yana devrildi
“kral cıplak” diye bağırdı bir çocuk
elleri önünde iki büklüm oldu kral
kralın arkasında pervane olan soytarı
eğildi baktı
bir daha baktı...
“sen benim oğlumsun
sen benim oğlumsun
aynı kara leke bende de var, bak ” dedi
kıçını gösterdi krala
“soytarılığın da bir sınırı var” dedi cellat
yalım ağızlı kılıçını çekti
başını gövdesinden ayırdı soytarının
başı bir yana
kıçı bir yana düştü
...
herkes
bir kralın kıçına
bir soytarının kıçına baktı
... ve anladılar
kralın soytarının oğlu olduğunu