Kral Çıplakmış Şiiri - Muharrem Abut

Her şey senin içindi.
Seni kazanmak için bir şey yapmamıştım,
Kendim olmaktan başka.
Sen buldun, sen gördün, sen sevdin beni.
Sonra da sevdirdin kendini,
Gülüşün, bakışın ve dokunuşunla.

Hiç yoktun, bir hiçtin; her şeyim oldun.
Savaşım, amacım, hayatım oldun.
Seni kaybetmemek,
Mutluluğu yitirmemek içindi çırpınışım,
Ama yitirdim seni, hem de en onmaz anda…
Kaybettim.

Ne sana yazdığım şiirlerin,
Ne döktüğüm dillerin,
Ne de her gece Hakka açtıktan sonra
Sana uzattığım ellerimin kıymetini bilemedin.

Oysa esintili bir tepeydin bana,
Ruhumun Ağustos sıcaklarından kaçıp,
Gönlümü serinliğine biteviye verdiğim
Bir rüzgârdın.

Ne yazık ki artık seni her düşündüğümde,
Yıldızlar el ele verip,
Gökyüzü tablosuna bir melek çizmiyorlar.
Her şeyim olduğunu sanmıştım,
Meğer sen hiçbir şeyimmişsin.
Sen varsın diye dışladığım,
Kimisini horladığım,
Ve hatta beni anlamıyorlar,
Çünkü kıskanıyorlar diye ayıpladığım,
Ne kadar da çok sevenim varmış.
Ve sen beni saklandığın o maskenin ardında,
Nice zamandır kandırıyormuşsun.
Ne zannetmiştin ki beni, ne?
Ben sana böyle at gözlükleri ile bakar,
Ve o at suratındaki maske düşmez mi sanıyordun?
Düştü işte masken ve şapkan.
Kel göründü, hem de kral çıplakmış meğer.