Közüm Şiiri - Ahmet Gürses

Yunusun elindeki asa taştan taşa
Ayağındaki çarığın tozu
Ceylanın peşinde Abdal
Kerbelada güneş,
İsay’ı zabt etmiş çivi
Sehpada yağlı urgan,
Darda kalmış duman
İçine içine tüten...

Karabasanların baskınında
Çığlıkları içinden çıkmayan
Çaresiz çocuk kimsesizliği
Med-Cezirlerin çekiştirdiği
Sahildeki kumların çaresizliği
Senden gelip sensizliğe giden bir derviş...

"Bir derdim var,bin dermana değişmem"
Akşamdan kalma bir şarkıdır kadehim
Kırılır da ta içimde
Yine de içerim şerefime
Kendimden kaçıp kendime sığınırım
İçer içer geçerim kendime...

Yumuk bir yürekle aşka tutarım.
Yanarım...köz köz olurum,
Göz göz olmuş yaralarıma
Tuzum tuzum diyen sevdalarım
Denize düşer
Son sözüm ‘közüm’ olur.