Kozmopolit Rüyalar Şiiri - Erçağ Akarca

Sonsuzluklar içinde beliren bir umut gemisi el attı insanlığa
İnsan nefesleri titreşti,grimsi bir hava boşluğunda,rehindi semavâta
Semavât ayın çevresinde oynaşan yıldızların sessiz özlerinde
Kozmopolit rüyalar yavaş yavaş kendini tamamlıyor
İnsan özlerinde artıyorken kaskatı nefretler,habis kelamlarda
Kelamlar dilin diyalektiğidir söylenmeli doğru yerde
Doğrular bir gecenin ışığında kaldı,yanlışlar her yerde
Yalnızlar gördü doğrularına bağlı yanlışları sorguçlu sokaklarda
Sokaklar ki kozmopolit rüyaların mutluluk merkezidir
Sokaklar ki sessiz mecraların asimetrik serkeşidir
Sokaklar ki inançlı kuşların bir kimsesizlik ritüelidir
Kimsesizlik ritüelleri yavaş yavaş kozmopolit rüyalara karışıyor
Ölüler yıkanıyor,cihandaki tanımlanabilir bezgin nehirlerde
Ölüler diriliyor,cihanı saran silsilelerin içindeki şehirlerde
Silsilelerin içindeki şehirlerde ölülerle tüm tabularını yık
Ölü şehirlerin harabelerinden kendine güvenerek çık
Dinin,imanın,felsefenin en önemli öğüdü
İnsanlık,insanlık,insanlık
Kozmopolit rüyaların bizlere söylediği tek gerçek
İnsanlık,insanlık,insanlık
Kozmopolit rüyalar kendini tamamladı..........