Kozmik suje Şiiri - Deniz Koç

öy’külü yalnızlığa
…

-Hiçbirşey’in henüz başlamadığı bir varoluş alanında belki “hiç” olamadığın
olamayacağın-

Bir Hiç’in
eylül’de güzlenmiş
koşar - adım ke’limeleri
tıpkı yenisi “gibi”
pırıl – gürül

-yanmaz ise külsüzlüğü öykü’ye,

Bir Hiç-im’in
güzünü öyküden sakınmadığı
düşsel lahzaların iklimi

-tarihi düşülmemiş bir tarih geçkini

“yalnızlığı yüzsüz
hiçim”

03:30
06/09/2006
ölü ertesi

çok ölümsüzlüklü yalnızlığın anlatıcısı olarak bu yer’deyim, şu satırlarda olacağım ve belki de hiçbirşey anlatmayacağım…
ki yalnızlık nelere benzetmezki kendini; kendinden başka bir “şey” olsun!
İstiyor ki şerh düşmeden hayatın ve hayanın (da) ta kendisi olsun,
Çok söylenmiş - herkese belki; ve dahil ki tanrı’ya dahi – yalanların tesirsizliğinde; matematiğin hüsranına uğramış ise bir lahza, yeni bir yalan söylenmeli gerçeğ’e (gerçek olabilir olan’a) , yere göğe konulamayan aşk ele ayağa düşüyorsa şayet…
Böylesi bir varoluş alanında dikey boyut tahlillerinden çıkmış bir “hiç” oluru olur olmaz’ın… Ki’nin…
Ya değilse bir ‘yazan’ niçin kırsın kelimelerinin kanatlarını! Çok kan görme meraklısı olduğu için mi? – hiç soru – vasfı taşımayan yaşamsal sorular için mi yahut!
Diyelim ki yaşamak (dirisi) için; ‘yol arkadaşım’sız kalmak için mi…
Şayet; hafifliğinden (!) ağır ise yaşantı kemendi attığı ve ‘isabet’ ettirdiği varlık limesi…

Ki benim etiğim olduğum ne ki…

Her karenin aşk döndüren bir ‘düşünen’ ‘yazan’a vermeyi telkin ederek kalem oynattığı beyazlıkları esir düşürmek
-düşünmek-
esnasında ‘anlatan’ yitiriyorsa ve ‘alan’ kazanamıyor ise; yalandan bozma bir şey’ler ‘etkilenmez’in etki alanına nüfuz edemez alan’ın kucağına düşer!
Bu bi nevi ‘kendi alnına toslamaktır’…

Ustura’nın Boşluğu…

Kendi hayatlarına kasteden kadınlar cenneti bir erkek insanı için ‘ustura ağzı yaşamışlık’
Canlarına tak etti de natürmort ihtizazlar işitti tanrı; yoksa kadın canlıları sahiden de ölm mü koktular
-korktular—
Belki bundan için tanrı bir ‘vaatsiz serseri’ kılığında!

,

05:00
08/09/2006

Gölgemde kayboldun,
Kayıp öykünün peşine düş! (le) ,
İnsanoğlunun bir kör noktasıdır ki; istediğin zaman yapabileceğin bir ‘şey’i istemeden yapabilmenin tadı!
Çokca sözcüklenip –renklenen şey’lerin dışı-nda bir lezizlik, istenmeden oluşumunu tamamlayan (kıvamını –bizatihi- bulan) tatlılık!
Telzizetmek hazzı ve hazz-ı ihtizazı…
Ve insanoğlu için ‘üstüne alınma’ların hazzı…
Bilinmelidir ki; insanoğlunun sesleri ile ke’limelerin sesleri farklıdır!
İnsanoğlu büyük küçük şey’ler icraat eder, eylemler ve onlarla devinir; oysa ki büyük büyük varlıkların diyarına akıl-sır erdirmek işlerine pek (de) gelmez…
İnsanoğlu öğrenmek istiyorsa varoluşmalıdır; istemeden öğreniyorsa varoluşmuşluğu denli dil’dir!
-dil diriliğidir/diri dil’dir…
Düşünen böyle der… ve yaşama çevirir büyük aynayı bilmem niçin…

Dili ol’an hayatta!

Yazan ile dili olan’ın koşutluğunu sağlamanın bir mahza güçlüğü malik olunan empatik-maiotik zekanın (dublörünü oynatarak) yarattığı kasırgadır!
‘alan’ için yaşamsal çaresizlik neyse ‘ses’ içinde çare odur!
Ses zehirleyebilir de çün ki!
Ve anlık panzehiri bulunmaz insan aklında!

Bundan ötürü bir çok ses kendi sonunu hazırlayabilirdir, sonlu olan bir şey’in ‘olmadığı’ dünyada…
Zehirli caddelerde saf-pak kelime adımları, kirlenmemek için dirençli, yüksek voltajda ses getiren sessizlikli, herkesin anlayacağı şey değil bir ‘mağara tiyatrosunda incir çiçeği’nin mutluluğu ve kutlulaştırılmış yalnızlık…

‘aşk yoldaşı’ olmak için öncel gereksinim ruh’u iyi tanımak ve ayrımsayabilme yetisiyle yaşatmak!
Her bir şey’in beyaz’dan döndüğü yer: burada her ‘şey’ beyaz!
Beyazlıklar ülkesi!
Ve eğer ki hayat bir oyun değilse böyle bir ‘şey’ olsa gerek!
Lekeleri zihinde kalan-yaşayan beyazlıklar örgüsü, örmelerin bir başka nevisi …
Hayat küçük (-büyük) bir oyun değilse böylesi bir oyun olmalı!
Maske düşürmece çağı epeydir aşıldı, göz boyamaca mahalsiz…

Oyunsuz’un oyunlu yaşantıları

Oyunsuz Hiç’im!

…