Kozmik Ritüel Şiiri - Sinan Bayram

Sessizlik döner kendi etrafında,
Yıldızlar nefes alır görünmez bir ahenkle.
Zaman, kadim bir ilahın nabzı gibi atar,
Her saniye bir kurban, her an bir dua.

Evren bir tapınaktır —
Duvarı yok, ama yankısı sonsuz.
Atomlar diz çöker birbirine,
Işık eğilir karanlığın önünde,
Ve gece, günün günahını bağışlar.

Bir spiral döner,
İnsanın ruhu onun içinde bir zerre.
Biz, galaksilerin rüyasında uyanan gölgeleriz;
Bir an var olur, sonra unutulur adımız,
Ama ritim kalır,
Çünkü ritim Tanrı’nın unuttuğu ilk kelimedir.

Bir gezegen,
Kendi etrafında döner bir dua gibi.
Her dönüş bir tövbe,
Her batış bir vaaz.
Ve sen — küçük bir nabız,
Ama o nabızda evrenin yankısı gizli.

Görünmeyen bir el,
Tüm varlığı aynı yöne çeker:
Düzen, kaos, tekrar, sessizlik...
İşte kozmik ritüel budur —
Hiçbir şeyin anlamı yoktur,
Ama her şey kutsaldır.

Sinan Bayram