Kozmik Destan Şiiri - Sinan Bayram

Başlangıçta hiçlik vardı,
Ve hiçlik, kendi yalnızlığından sıkıldı.
Bir ışık doğdu — sessizliğin bağrından,
Zaman titredi, mekân doğdu,
Ve kozmos adını fısıldadı karanlığa.

Atomlar dans etti ilk kez,
Kaosun içinde ritim buldu evren.
Hidrojen — bir dua gibi yandı,
Helium yanıt verdi:
“Ben varım.”

Galaksiler doğdu,
Işıktan spiral şehirler kuruldu.
Her yıldız, Tanrı’nın imzasıydı göğe,
Her süpernova — bir satırın sonuydu
ve yeni bir hikâyenin başlangıcı.

Sonra bir gün,
Bir gezegen döndü mavi sessizliğinde.
Rüzgâr konuştu, deniz düşündü,
Ve topraktan bir varlık kalktı doğruldu:
İnsan.

Yıldızlara baktı —
Tanıdı onları.
Çünkü aynı tozdan,
Aynı ateşten yapılmıştı.

Bin yıl geçti, milyon yıl,
İnsan unutmakla hatırlamak arasında salındı.
Teleskoplar yaptı, dualar etti,
Ve hep aynı soruyu sordu evrene:
“Ben kimim?”

Bir nötron yıldızı kadar yoğun bir sessizlikle
cevap geldi uzaklardan:
“Sen, benim kendime sorduğum sorusun.”

O an anladı insan,
Kozmos dışarıda değil, içindeydi.
Her kalp atışı — bir süpernova yankısı,
Her nefes — bir galaksinin doğum sancısı.

Ve yıldızlar,
Bir kez daha gülümsedi insana,
Kendi hikâyesini hatırlattığı için.

Sinan Bayram