Kozan'ımın Kurtuluşunun Şiiri - Nebi Ünler

Sahi!
Bugün 2 Haziran’dı değil mi?
Bilmem kaçıncı yıldönümüydü
Kozan’ımın kurtuluşunun…

Kozan Kalesinde
Işık yanmış olmalı
Temsili çetelerin
Omuzlarında tüfekleri
Koca cami de kurtarılan gelinlikli kız
Hatırladıklarım bu kadarcık işte
Unutmuşum tafsilatını,
Çok eskimiş kurtuluş bayramlarının.

Gene
Kozan’dan uzaktayım
Buğulu gözlerimde buharlaşan
Bulutlar düşmeden, yok olurken
Hiç gelmeyen, en acısı da hiç gelmeyecek
Çocukluğuma,
İçin için ağlamaktayım…

Biçilmiş
Ekin saplarının üstünde
Keyifle uyanmaktayım diyemiyorum heyhat!
Dört film birden oynatan
Yazlık sinemaların köküne kibrit suyu dökmüşler…
İnek, eşek güttüğüm Kızıl Yazıyı
İşgal eylemiş çirkin beton binalar
Hatırlarımla birlikte sanki ciğerimi sökmüşler

Bir zamanlar Çukurova
Bir zamanlar canım ciğerim Kozan
Kalmış dağlar ardında…
Ben gurbet gurbet savrulmaktayım.
Odamın tavanında uçuşan duman
Yılgın Yağmuru içinden çürütmüş
Acımasız, ömür öğüten zaman
Kararan gece de bir kara bahtlı, ben
Yalnızlığıma yuvarlanmaktayım.