Koza Şiiri - Derya Kızılgöz

Kader ağlarının örüldüğü
Kozadır ömür
Unutulmak istenir geçmiş
Hiç olmamış gibi
Kurtulmaya çırpındıkça dolanan ipliklere
Kaptırdık usumuzu hayata
İnsan her şeye alışırmış meğer
Özgürlük içimizde çırpınıp durmasa

75
Kelebek kanadındaki ahenktir
Açılıp kapanan göz kapakları
Aralandığında bakışan göz bebeklerinde uyumlanan
Ne vakit seyretsem
Mutlu bir sabahı düşlüyor gece
Uzatıp yüreğimi
Yüreğinden tutuyorum gecenin
Gözlerimden yansıyor
Kalp güneşi
Anlıyorum o vakit
Düşlerindedir
Seven sevenin

76
Amansız bir göçebenin kalbini çalan ışıklar
Sönseniz
Sönseniz de biraz
Uyusam
Yorgunum nihayetsiz adım atmaktan
Varışı yoktur bellekte saklı tutulan sebebin
Korkuyorum
Kaçtığım yere tutulmaktan

77
Gök kafesinden inen
Huzmeler içinde
Kanatlarını rüzgara bileten kuşun menzili uzak olsa gerek
78
Kalp bahçene duyguları
Akıl toprağına düşünceleri alan senden başkası değil
Hayır da şer de senin beslediğin
Hangisi tutarsa o yeşerecek
Aklı nefis biçecek
Kalbi aşk

79
Ruhun pusulasıdır vicdan
Gideceği yönü gösteren
Yanılır fesadı rehber bilen
Uğrak verir yol talana
Bozgundan firara
Zayi olmadan ömür
İnanmalı
Gönülden olana
80
Yüreğe çekilmeyince hicap
Sima bilmez lal rengi
Dil söylesin
Beden örtünsün kime ne
Kendinden olmayana bahane

Değil ki verilen gurur lokması
Hakkın olandır uzandığın
Tokluğu bırak
Yokluğa yol alma zamanı
Özgür ruha gem vurmak
Kimseye nasip olmadı