Köz Şiiri - Zeki Ergin

kollarımı açıyor
ve geleceğe sesleniyorum
uzayda köşekapmaca oynayan çocuklar
savaşı tarih kitaplarından öğrenen
yarının mutlu insanları
kanağlayan
şu 1973 lerden sesleniyorum
benzim soluk
boynum bükük
yüreğim umut dolu

alımlı bir yarını müjdeliyor
şafağın türküsü
kançağıltısı yüreğimden fışkıran
çiçekler serpiyorum dört bir yana
içimde ne kin
ne de nefret
yüreğim umut dolu

nalına da mıhına da deyip
yüklenmedim ben önüme gelene
en iğrenç tutkular kamçıladı
sevdamı büyüttü inadına
ben buz tutmuş yataklarda öğrendim
sevginin en kutsalını
yüreğim umut dolu

gün oldu
gözkapaklarım düştü
uyuz köpekler önüne
uykusuz
aç
susuz
vede cıgarasız geceelrimde
genede irkilmedim
yalnızlık cinnetleri geçirdiğim günler için
suçlamadım kimseyi
aşağılamadım insanlığımdan yana
yitirmedim umudumu
ölüm denen şeytanı
sokmadım yüreğime
oysaki söndüremedi
içimdeki közü
ne kızılırmak
nede gürül gürül akan fırat
söndüreemdi
ne karadeniz
nede akdeniz
içimdeki közü

bir totem mağrurluğuyla
dursun o mabedinde
bir gün
kuzeyden güneye
doğudan batıya
tüm insanlar
aynı türküyü söyleyecek
sevgi en kutsal
inanın buna kardeşlerim
savaştan ne çıkar
tutuşalım elele kardeşlerim
kin intikam
zulüm ölüm
ne kazandırır bize
bu dünya cennet kardeşlerim

damarlarım boşalmayınca
can bu bedenden çıkmayınca
diyemem ben başka söz
bu öyle bir sevdaki
günbegün kabarıyor içimdeki köz
cehennem bir dünyada yaşasam da
ölüm üç öğün sinse de kanımıza
yüreğim umut dolu

_istanbul temmuz1973
_köz yt:1973
_sevgiliye isyan yt:haz04