Koyunu Kalmayan Çoban Şiiri - Ahmet Bari ...

Arama motorunda kendimi aratıyorum
Önce adımı yazıyorum
Bir avuç harfim
Sesli ya da sessiz dizilmişler yan yana
Klavyenin tıkırtısı geliyor kulaklarıma
Kapıyı sert çarparak kendimden dışarıya çıkınca
Sol anahtarım yere düşüyor
Sessizlik
Sahi ben kimim
Kimi arıyorum
Ayna artık yansıtmıyor yüzümü
Sözlükten düşerek kırılıyor
Enter tuşuna basıyorum
Parmağım kanıyor
A grubu Rh pozitif
Kısa bir sessizlik daha
Sonuç
Hiç bitmeyen kıpkırmızı bir sessizlik
Anlıyorum ki yokluk içinde bile yokum
Bu benim bitmeyen senfonim
Sadece eslerden oluşan bir müzik

Ben yok oldum yok olalı
Hep deplasman tribününde
Kalabalığın en kuytu köşesinde
Daracık alanımda dikenli teller arasında sıkışmışım
Tribünlerden hayata
“Blood sweat and tears” ile doldurduğum pet şişeler fırlatıyorum
Benzin dolu bir bidonum daha var zulamda
Kin gibi saklıyorum
Yakmıyorum
“Bir oyu oyunuza eşit olur mu hiç” denen o çoban benim işte
Koyunlarımı bir bir kurtlara yedirdim
Yem olarak tek ben kalınca da
Kurtlar terk etti beni
Etim dişe gelmiyor
İşte o kadar tatsızım