(Ahmet Özhan – Biraz Kül, Biraz Duman nerelere götürdü...)
...
Mecnun bir köye girer... “Leyla buradan gelmiş geçmiş..” derler... Bir kenarda mikin miskin yatan köpeği yakalar, köpeğin gözlerini öper... Öper, Öper... “Neden köpeğin gözlerini öpüyorsun Mecnun” diye soranlara “O gözler Leylayı Gördü...” Dizeleriniz hiç ilgisi olmamansına rağman bu hikaye’yi hatırlattı bana... Devamında bir küçük hatıra daha... Ticaret Lisesi’ne Adana’dan gelen ve aklımı başımdan alan biri vardı... O zamanlar böyle ortamlarımız yoktu... Yanıp tutuşuyoruz ve okul bitene kadar tek kelime konuşamıyoruz.... Ne zaman karşılıklı burun buruna gelsek, iki dilsiz ve zangır zangır titreyen saf aşık... En yakın arkadaşım “Lan oğlum o çarpık bacaklının neyine tutuldun Allah aşkına...” demişti bana... Ben omuzlarına dökülen saçlarına, hatta sadece bana buruşturduğunu gördüğüm burnu na değil de yüreğine vurulmuştum... Yirmialtı yıl sonra yiğenime “benim için ölüyordu şiirler yazıyordu amcan şimdi ne yapıyor dediğini duyduğumda... Yine o titremeye tutulmuştum...
....
“Tarif edilemez ki sevda denilen meret
İki gönül, iki dünya... Bir macera gerisi...
Tamamını Oku
