Koyun Koyuna Şiiri - Mustafa Bitirgen

KOYUN KOYUNA MUHABBET

Dağ başında kural değişmez,
İyi uluyanlar hep kazanır.
Çoban da geldi bir dolduruşa,
Sürüyü kurtlara sattı, üç kuruşa.

Her gün üçer beşer yiyorlardı,
Kurtlar sürünün içerisinden.
Çobanın ağzı kulaklarındaydı,
Köpekler ise derin uykudaydı.

Sıkıldı kurtlar koyun yemekten,
Köpek etinin tadı nasıldı acaba?
Yürüdüler kurtlar bir ileri iki geri,
Dişlediler uyuyan köpekleri.

Köylü gece gündüz duaya abandı,
Kurtları şikayet ettiler Allah’a.
Oysa yanlıştı köylünün ihbarı,
Çıbanın başı kavalcı çobandı.

Kurtlar, bu kadar yeter, derler mi,
Ait oldukları yere dönerler mi,
Veya çoban etini de merak ederler mi,
Son düdük çalınca göreceğiz.

Allahtan kesilmez ümit, günahtır,
Fakat, köylü köylüden ümidini çoktan kesti.
Kurtlar aç, köpekler ölü, çobanın ağzı havalarda,
Melemekte koca köy, umut koyunlarda!