Köyün Köpekleri Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Köyün birinde,
Bilinmeyen bir zamanda,
Bir yavru köpek gelmiş dünyaya…
Cılız mı cılız,hastalıklı,
Ölümlerden dönüp de başlamış yaşama…

Kimse ciddiye almamış onu,
Ne insanlar ne de diğer köpekler,
Ezilmeye başlamış küçücük yaşında…
Herkes sataşırmış ona,
Isırır,tırmalar,
Neredeyse ağzından,
Lokmasını alırlarmış gaddarcasına…
Köpekceğiz hınçla dolar,
Pek üzülürmüş bu duruma…
Zayıf olduğundan,
Karşı koyamazmış onlara…

Bakmış çaresi yok başka,
Yavaş yavaş diş göstermeyi öğrenmiş,
Sıska vücudunun kasları gelişmiş,
Alışmış,hem huyu hem bedeni kavgaya…
Öyle bir zaman gelmiş ki,
En iri köpeklerle bile,
Başa çıkar olmuş her yanda…
Bu sefer o kabadayılık yapmaya başlamış…
Sindirmiş,pes dedirtmiş etrafına…

Günün birinde toplamış çevresine,
Köyün köpeklerini,demiş ki:
“Beni siz bu hâle getirdiniz arkadaşlar,
Siz yarattınız…
Hor görüp,itip kaktığınız günleri,
Unutmadım asla…
Şiddet,şiddeti yaratırmış ama,
Fazla devam etmeyeceğim,
Ben bu intikama…
Yalnız bundan sonra,
Başınız ben olacağım,
Köyde,tarlada,otlakta…
Sahiplerim artık beni seviyor,
Bana karşı gelen,yanmış ola…”

Diğer köpekler birbirlerine bakmışlar,
İnanamamışlar,
Kendi doğurdukları belâya…
Hepsi de suçunu bildiğinden,
Başları önlerinde,
Düşmüşler küçük bir külhan beyin ardına…

24.10.1994